Sinds enkele jaren geef ik af en toe een Mindfulness-training aan mensen met een Post Traumatische Stress Stoornis. Afgelopen keer, waren er naast de cursisten ook twee hulphonden aanwezig. Of beter gezegd, ze deden mee!
Jarenlang heb ik ook zelf een hond gehad en ervaring met hun speelse karakter. Ik was benieuwd of het mogelijk was deze training te geven in aanwezigheid van twee labradors.
Vlak voor aanvang maakte ik kennis met de honden. Kwispelend en enthousiast kwamen ze me begroeten. De honden hadden inmiddels ook kennis met elkaar gemaakt en buitelden van plezier over elkaar heen. Vanaf het moment dat ze een hesje aankregen leken het totaal andere honden.
Met hesje aan waren de honden in functie, hard aan het werk voor hun baasje. Ten overvloede stond op het hesje de hond niet te aaien. Eenmaal in de trainingsruimte leken de honden vrijwel niet meer aanwezig. Ze bleven muisstil en trokken geen enkele aandacht meer. Tijdens de oefeningen, voor een deel uitgevoerd op de stoel, leken de honden verzonken in diepe rust aan de voet van het baasje. Totdat ze aanvoelden of aan de lichaamstaal van hun baasje konden zien dat de emotie of stress te heftig werd. Uit het niets kwam dan ineens een hondenkop of poot omhoog en werd geruststellend op de voet of hand van het baasje neergelegd. Iedere keer weer, bleken de honden naadloos aan te voelen wanneer de spanning te groot werd. Dit betekende niet alleen een spiegel voor de baasjes zelf, maar ook voor de totale groep. Veel deelnemers herkenden zich in de momenten van spanning.
Een van de hondenbezitters vertelde dat de hond ook ’s nachts in zijn buurt bleef en hem wakker maakte als hij midden in een nachtmerrie terecht was gekomen. Z’n leven was door de komst van de hond totaal veranderd. Hij had weer meer structuur in z’n leven, kwam vaker buiten en daardoor ook weer in contact met anderen. Het had hem letterlijk uit z’n isolement gehaald.
Op de laatste ochtend nam één van de deelnemers de hond niet mee. Hij wilde uitproberen of het voor hem mogelijk was om aan het programma deel te nemen zonder hond. Zou hij ook z’n eigen grenzen kunnen bewaken? In deze veilige en ook gestructureerde omgeving bleek dat, voor de korte duur, inderdaad het geval. Een overwinning!
De honden waren na afloop van het programma bekaf, net als hun baasjes.
Tijdens de evaluatie bleek hoe zeer deze training een grote stap buiten de eigen comfortzone was geweest. Hoe de oefeningen overigens ook hadden bijgedragen aan verkrijgen van nieuwe ervaringen en inzichten. Hoe de hond in alles een maatje was geweest.
Mooi hoe deze honden zo’n spiegel en steun voor mensen kunnen zijn!