Onlangs heb ik een mindfulness-weekend gegeven aan mensen met een traumatisch verleden. Een aantal mensen in de groep had in het verleden een post traumatische stress stoornis (PTSS) opgelopen. Deze mensen zijn hierdoor vaak ernstig belemmerd in hun dagelijkse functioneren. Dit heeft niet alleen een enorme impact op hun eigen leven, maar ook op dat van hun partners en kinderen. Uit onderzoek is gebleken dat mindfulness voor deze groep mensen heel behulpzaam kan zijn (http://www.medscape.com/viewarticle/861603).

Mindfulness helpt mensen om gevoelens niet te onderdrukken, maar de emoties er juist te laten zijn. Zonder oordeel en zonder ze te willen veranderen. Dit kan een gevoel van ruimte creëren, en mensen er ook weer toe in staat stellen om vanuit het heden, met alles wat er is, keuzes te maken voor heden en  toekomst.

Een van de grondleggers van de Mindfulness, Jon Kabat Zinn, zegt hierover: ”Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen”. 

Het mindful weekend was ook voor mij persoonlijk een uitnodiging om nog meer in het moment te leven. Aandacht voor de dingen die er nu spelen, voor lichaam, emoties, gedachten en situaties uit het dagelijkse leven. Alles vereenvoudigen naar dit ene moment maakt de dingen helder.

Tijdens het weekend gingen we behalve met aandacht- en zintuigoefeningen, ook aan de slag met stilte-oefeningen. Voor sommige deelnemers was de stilte een totaal nieuwe ervaring. Anderen merkten op dat stilte hen tot rust bracht. Voor mensen met PTSS is stilte soms ook heftig en confronterend.

Een prachtig onderdeel van het weekend was het tekenen van een aantal basisvormen op muziek. Een vorm neer zetten, vanuit je basis, vanuit het staan. Rustige bewegingen op het ritme van de muziek. Het moment helemaal teruggebracht tot eenvoud, puurheid en schoonheid, resulterend in kernachtige “aardlijnen”, cirkels, en halve manen. Ontroerend hoe iedereen een totaal ander kunstwerk maakte en geraakt was door de zichtbare uiting van het moment op papier.

Bijzonder hoe ieder van de deelnemers de moed had een stap te zetten, een stap dichter naar zichzelf. Hoe de deelnemers, ondanks een leven met “scheuren”, durfden om het licht juist door die scheuren naar binnen te laten schijnen.

Leonard Cohen zei het mooi:

Ring the bells that still can ring

Forget your perfect offering

There is a crack, a crack in everything

That’s how the light gets in.