Wandelen doe ik graag, zeker met een hond. Sinds een paar maanden is m’n hond noodgedwongen verhuisd naar een ander adres. Ze is weer terug in een roedel, waar ze zich veiliger voelt.
Nu ze is weg is, merk ik pas hoe zeer het uitlaten van de hond een onderdeel was van mijn dagelijkse routine. Weer of geen weer, iedere dag was ik te vinden in het bos en genoot van de prachtige natuur. Ook al nam ik iedere dag ongeveer hetzelfde pad, iedere wandeling was totaal verschillend door het seizoen, het weer, ontmoetingen met andere honden en mensen.
Nu pas realiseer ik me dat die wandelmomenten voor mij ook de rustmomenten op de dag waren. Even ‘er uit’, de natuur ervaren, de eenheid met alles om me heen. Bijna altijd voelde ik me helemaal opgeladen bij thuiskomst.
Maar nu een nieuwe situatie. Omdat ik zo van het wandelen geniet, heb ik me voorgenomen om te blijven wandelen. Startperiode was afgelopen zomer. Heerlijk het zonnetje in, op het moment dat ik daar voor koos. Geen hond die me voortdurend in de gaten hield op de voortekenen van het wandel uitje
Nu, een paar maanden later, blijkt het moeilijker dan gedacht om te blijven wandelen. Het weer is koeler, regenachtiger en ik betrap me zelf er steeds vaker op dat ik net “lekker bezig ben” en het wandelen voor me uitschuif. Er is altijd weer iets dat veel belangrijker lijkt dan wandelen.
Het wandelen zonder hond blijkt ook wezenlijk anders. Met hond is het een vanzelfsprekendheid dat je in het bos bent. Zonder hond zie je de mensen soms zoeken naar de hondenriem in je hand. Het past duidelijk niet in het normale beeld van mensen: een vrouw zonder hond. Een kwestie van even een drempel over. Binnenkort vinden mensen in “mijn bos” het vast heel normaal iemand zonder hond te zien lopen.
Het feit dat ik het wandelen uitstel of soms helemaal oversla, laat me inzien dat ik het moeilijk vind om even tijd voor mezelf te nemen. Nu wetende dat een wandeling me zoveel doet en geeft, zou ik het gewoon moeten inplannen als een soort “noodzakelijk onderhoud” voor me zelf. Even rust, genieten en bewegen.
Als ik terugkijk op een dag, was dat wandelmoment vaak één van de bijzonderste momenten. Een ommekeer in de dag, het doorbreken van het denken. Een moment waarna ik ook weer verfrist aan de slag kon.
Welke dingen doe jij voor je plezier en ontspanning? Maak je er iedere dag ook even tijd voor?
Ik heb ontdekt dat ik vaak denk er geen tijd voor te hebben. Soms is m’n agenda voor de hele dag al vol.
Toch is het ook een kwestie van willen, prioriteiten stellen. Door planning, desnoods door m’n wekker een uurtje eerder te zetten, kan ik toch die fijne wandeling weer maken.
Het kost moeite, absoluut. Maar het is het waard om iets te doen waar je blij van wordt, waardoor je jezelf weer kunt opladen en energiek de dag door kunt.